Kan een akelig iets toch een hoog knuffelgehalte hebben?

En een opeenstapeling van vergissingen, geeft dat soms het gewenste resultaat?

Zulke vragen boeien mij enorm. Ze lijken op het eerste zicht misschien wat vergezocht, waarschijnlijk omdat tegengestelden elkaar hier ontmoeten in dezelfde zin.

Maar wat zijn tegengestelden nu echt?

Kan een knuffelbeer niet langzaamaan verslijten tot op het punt dat hij eng wordt? En vanaf wanneer noem je hem dan beangstigend? Of wanneer nog net niet?

Misschien zijn deze uitersten wel verbonden, zoals de uiteinden van een lange rode draad.

Je kan de draad kronkelen, opbollen of er wat dan ook van breien, maar je ontkomt er niet aan;

De perfecte vergissing bestaat.

Steenkuilstraat 124
3630 Maasmechelen